Corpus, Rozdział 11

Witam wszystkich ^^ Po pierwsze dziękuję za ten pomysł z kartką, myślę że to dobre rozwiązanie ;) 

Po drugie, proszę żebyście przypomnieli sobie co było w ostatnim rozdziale Sometimes, ponieważ zakładam, że po takim czasie mało kto pamięta co się ostatnio wydarzyło.

Miłego czytania :>

   -Zayn ?

Rozejrzałam się. Nie było już w salonie na kanapie, pod ciepłym kocykiem. Wręcz przeciwnie, byłam w zimnym, pustym miejscu które przepełniała jedynie ciemność.

-Zayn! - zawołałam jeszcze raz, gdyż okropnie bałam się ciemności. Co gorsza, to był mój najgorszy lęk, mimo to, że byłam już dorosła - O Boże... - jęknęłam i padłam na kolana. 

Schowałam twarz w dłoniach.

-Obudź się, obudź się.... - mówiłam do siebie błagalnie a moje dłonie zmokły od łez.

Od roku nie udało mi się zasnąć. Teraz to potrafię, ale nie mogę poradzić sobie z najgorszym; Koszmarami.

Tego Zayn nie zdążył mnie nauczyć. Nie wiem też, dlaczego tak nagle poczułam się śpiąca i zasnęłam momentalnie, do tego wręcz sparaliżowana.

-Zayn! - krzyczałam - Za... - urwałam gdyż coś pchnęło mnie i wylądowałam na plecach. 

Przez ciemność mogłam dojrzeć coś co przelatywało nade mną gwałtownie. Pchało mnie i za każdym razem pozostawiało na moim ciele przecięcię.

-Ahh! - krzyczałam, a krew skapywała na ziemię.

Nagle pojawiło się więcej Koszmarów. Przecięcia, którymi mnie traktowały pozbawiły mnie bluzki. Czułam jak moje plecy krwawią pod wpływem cięć. 

Zaczęły wyć, a raczej się śmiać. Zatkałam mocno uczy, wtedy jeden pchnął mnie od tylu i wylądowałam na twarzy. Zaczęłam się czołgać w stronę nicości. Wiedziałam, że jeśli zaraz się nie obudzę, umrę.

Wtedy w nicości pojawił się blask. Leżąc na ziemi, odwróciłam głowę w tył by zobaczyć co się właściwie dzieje.

Zayn.

Już nie był ubrany w luźny dres, a jego włosy nie były byle jak rozwiane. Złoto-brązowa zbroja opinała jego klatkę, brzuch i silne ramiona. Jego przedramiona były pokryte grubymi żyłami, napiętymi od nerwów. Na nogach miał glany, ale nie te same w których był u mnie lecz złote, błyszczące z daleka wyglądające na twarde jak stal.

W dłoni trzymał długi miecz, ostro zakończony idealnie grający kolorystycznie z całym jego wyposażeniem. Wbijał go w ciała koszmarów, rozrywał je na kawałki, które póżniej zmieniały się w proch. Na jego twarzy panowała wściekłość, krzyczał za każdym razem, gdy wbijał miecz w ciała Koszmarów. Jego oczy gniewnie patrzyły na przeciwników, całe ciało napięło się i widać było każdy najdrobniejszy mięsień na jego nogach i przedramionach.

Nie widziałam go jako Strażnika, lecz jako boskiego Kapitana Mistrzów Miecza. Widziałam go w swoim żywiole, pierwotnej postaci.

I cholera. Był cudowny.

Gdy ostatni koszmar rozdmuchnął pod postacią pyłu, zmęczony Wojownik wziął głęboki oddech po czym z krzykiem na ustach wbił miecz w czarną powierzchnię znajdującą się pod nami. Ze szpar odchodzących od miecza wyłonił się blask i czerń razem z ciemnością zniknęła. 

Zayn rzucił miecz i podszedł do mnie. Wziął mnie na ręce i mówiąc coś w zupełnie obcym mi języku uklęknął i ponownie ogarnął nas blask. 

Znaleźliśmy się w mojej sypialni.

Oddychałam głęboko i gwałtownie patrząc na niego. Dopiero teraz czułam, że jestem zalana potem. Czułam, że zwymiotuje. Podniosłam się, wzięłam kilka jeszcze głębszych oddechów i uspokoiłam mój żołądek. 

Dotknęłam się. Rany zniknęły. Krwi również nie było.

-Ale jak... - zdziwiłam się. Powinnam być cała pokaleczona.

-Jestem Kapitanem. Żadna blizna ci nie zostanie.

Czyli posiadał taką moc. Mógł momentalnie pozbawić ran i blizn Śniącego, którego ratował.

Objęłam jego również mokrą twarz dłońmi i zaczęłam całować. Objął mnie w talii i przywarł do swojej zbroi odwzajemniając pocałunki. Dopiero teraz zrozumiałam, że nie odzyskałam bluzki, którą posiekali Koszmary.  Mimo tego, że zbroja była zimna, mi wciąż było gorąco.

A w takiej sytuacji, jeszcze bardziej..

Reszta na póżniej ;>