Sweet Dreams, Rozdział 55

-Ryan ? Tak. Zoe zniknęła. Amelia może jest jeszcze w budynku. Wezwij wszystkie jednostki - Zayn spojrzał na mnie bezsilny, do jego oczu naszły łzy - Uratujcie moje dziecko. - rzekł po czym odłożył telefon.

-Muszę jechać do biura. - powiedział i podszedł do mnie. - Muszę omówić wszystko z policją. Za niedługo będzie tu detektyw, sprawdzi pomieszczenia, w których mogła być Amelia przed porwaniem. Ma nadzieję, że trafi na jakiś trop.

Siedziałam przy szafie z kolanami podkulonymi pod brodę i wpatrywałam się w podłogę. Nie wydawałam z siebie dźwięku, a łzy po prostu spływały po moich policzkach. Dziwne, że w ogóle słyszałam co mówi do mnie Zayn.

-Nie chcę cię zostawić. - mówił ciepło - Ale muszę jechać, skarbie. Bądź silna, odzyskamy Zoe jeszcze dzisiaj. A policja ma nakaz postrzelenia Amelii.

Przełknęłam głośno ślinę.

-Obiecaj mi, że nie wyjdziesz z apartamentu. 

Spojrzałam na niego.

-Zadzwonię po twoją mamę i Nancy, żebyś nie była sama. - widać nie czekał na odpowiedź. Nachylił się i przyłożył usta do mojego czoła na długą chwilę. - Kocham cię.

Zacisnęłam dłoń na jego dłoni, ponieważ nie mogłam wydusić z siebie słowa.

-Ben jest w holu. Powiem, żeby przyszedł na górę. Wszystko będzie dobrze. - wstał i powoli puścił moją dłoń, po czym wyszedł z pokoju.

Nie wiem ile tak siedziałam. Podejrzewam, że około 20 minut, gdy nagle mój telefon zaczął dzwonić.

-H..halo ? - wybełkotałam.

-Jakie piosenki jej najczęściej śpiewasz, żeby zasnęła ? Mam nadzieję, że jadła i nie zacznie płakać zanim wyjedziemy z miasta.

Nim serce wyskoczyło mi z piersi, zdążyłam zerwać się na równe nogi.

-Oddaj mi moje dziecko, zdziro ! - warknęłam.

-Gdybyś nie wskakiwała do łóżka temu zboczeńcowi, ani mnie ani bachora by tu nie było. 

-Gdzie jesteś, do jasnej cholery ?

-Masz całą noc na rozwikłanie tej zagadki. Wyjeżdżamy o świcie.

-Szukają cię najlepsze jednostki Nowego Jorku. Myślisz, że tak łatwo uciec FBI ?

-FBI ? Rzeczywiście, niezłą kasą dysponuje ten palant. - parsknęła.

-Oh, nie mówię tylko o FBI. - zagryzłam wargę - Masz do czynienia jeszcze ze mną. A ja na koniec świata za tobą pojadę, żeby tylko odzyskać Zoe.

-Czas pokażę, moja droga. A zanim ty zdążysz spakować swoje drogie łaszki i wsiądziesz do biznes klasy, ja będę już bardzo daleko.

-Mogę jechać do ciebie choćby zaraz.

-Nie wiesz gdzie jestem. - wybuchnęła śmiechem. Wtedy usłyszałam cichy, dziecięcy jęk.

Zoe - pomyślałam, a w moich oczach stanęły łzy.

Ma racje, nie mam pojęcia gdzie jest. Nowy Jork jest wielki, ale musiałam spróbować.

-Jakaś podpowiedź ? - zaproponowałam drżącym głosem.

-Ha! To kompletne odludzie, slamsy. Nie sądzę, że osoby o takim bogactwie jak ty bywają w takich częściach Brooklyn'u.

Brooklyn, to już coś - pomyślałam. Większość życia spędziłam na Brooklynie.

-No dalej, Amelio.

-Cóż, pusto, dosyć cicho. Widać dużo ćpunów, może uda mi się załatwić towar u którejś prostytutki. - zaśmiała się.

Ćpuny, prostytutki... - pomyślałam, zaciskając powieki.

-Rozumiesz, nie dla ciebie towarzystwo. - powiedziała z rozbawieniem.

-Dla mnie nie. - odparłam.

Ale dla Eliota to już co innego...

-Co jeszcze widzisz ? - zapytałam, starając przypomnieć sobie dzień, w którym odnaleziono Eliota. Wtedy opowiadał mi gdzie był i co widział.

-Oo, widzę coś po drugiej stronie ulicy. - dodała nagle - Oh, ale Zoe jest chyba jeszcze zbyt mała na plac zabaw ?

-Plac zabaw ?

Plac zabaw.

                -Nie było cię od roku. Dlaczego nagle wróciłeś ?

                -Pamiętasz ten plac zabaw na Brooklynie, na którym bawiliśmy

                 się w dzieciństwie ? Gdy go zobaczyłem (...) wróciły do mnie                 

                 wspomnienia.

-Wspomnienia... - wyszeptałam i zamknęłam oczy.

Huśtawka. Spadam i uderzam się w głowę. Ta ulica.

-Mamo, ta pani jest chora ?

-Nie patrz na nią, kochanie. Oh Richardzie, te dzieci tak kochają ten plac zabaw. Nie możemy zbyt często tu z nimi przychodzić, po drugiej stronie jest ta melina. A te kobiety, oh...zero szacunku do własnego ciała. Jak można się tak sprzedawać.

-Ostatnio musiałem tam biec po Eliota ! Nie wiem ile to biedne dziecko tam siedziało, i tak pewnie widziało zbyt wiele. Ci wszyscy narkomani, ach...Mam nadzieję, że to nie wpłynie na jego psychikę, ma dopiero 5 lat.

-O Boże... - zasłoniłam usta dłonią. Stąd nałóg Eliota. Gdy był mały widział tych ludzi i sam się taki stał.

Ale ulica. Boże, czy to na pewno ta ulica ?

Spojrzałam przed siebie. 

-Mamusiu, chodźmy już!

-Jay, nie przebiegaj tylko przez ulicę !

-Ale tamten chłopiec przebiegł ! Mamusiu, patrz ! Zaraz wpadnie pod samo...

Krew. Krzyk dziecka. Głośny klakson tira. 

I sny. 

-Amy, ona to wszystko widziała !

-Ależ Richard, nie mów o tym przy niej. Tylko się wystraszyła. Było dużo krwi, a tego chłopca potrącił tir, nic dziwnego, że tak długo płakała.

-Mamusiu, czy z tym chłopcem coś się stało ?

-Wszystko jest dobrze, skarbie. Nie myśl o tym i śpij już. Słodkich snów.

BMW Zayna sunie po ulicy, nie zważając na czerwone światła czy nawet przechodniów. Mój telefon zaczął dzwonić. Wcisnęłam głośno mówiący.

-Jay, wszystko w porzą....Gdzie ty jesteś ? - zmartwiony głos Zayna obił się echem w mojej głowie.

-Przepraszam, Zayn. - odparłam z gulą w gardle, a łzy pociekły po moich policzkach.

-Aniołku....proszę nie jedź tam. - jego głos drżał - Jeśli coś ci się stanie, nie wybaczę sobie.

-Przykro mi. - odparłam - Muszę ratować swoją córkę.

Rozłączając się, rzuciłam telefon na siedzenie obok i wcisnęłam mocniej pedał gazu. Gdy przekroczyłam most Brooklinski telefon znowu zaczął dzwonić.

To Ben.

-Przepraszam, że się wymknęłam. - mówiłam, zaraz po odebraniu. - I obiecuję, że Zayn cię nie zwolni. Wiem, że miałeś zadbać o moje bezpieczeństwo.

-I ciągle dbam, pani Malik. Proszę spojrzeć na tylne siedzenie.

-O cholera. - rzekłam, gdy z tyłu zobaczyłam broń i kamizelkę kuloodporną. - Jesteś najlepszy. Genialnie wykonujesz swoją pracę.

-Odkąd pojawiła się Zoe, zrozumiałem, że to już nie praca, tylko czysta przyjemność. - wyczułam, że się uśmiecha - Zmieniała pani Zayna o 180 stopni. Nie wierzyłem, że może stać się kimś lepszym. - pierwszy raz usłyszałam, że mówi "Zayn" a nie "pan Malik".

Uśmiechnęłam się, czując kolejne łzy w oczach.

-Dziękuję ci, Ben.

-To ja dziękuję. I życzę powodzenia.

 Wyszłam z samochodu prosto w ogarniającą mnie ciemność. Cicho zamknęłam drzwi samochodu i rozejrzałam się.

Tak. W tym miejscu bawiłam się z Eliotem i innymi dziećmi. Oczywiście teraz plac zabaw wygląda jak pobojowisko.

Spojrzałam na ulicę. Na tej właśnie ulicy stało się coś, co obróciło moje życie do góry nogami. A właściwie w połowie. Całkowity chaos wywołało poznanie Zayna.

Zayn..

A jeśli go już nie zobaczę ? Poczułam strach. Cholera, nie dam rady.

Idąc przed siebie zobaczyłam bloki oświetlone przez jedną uliczną lampę. Wyszłam na środek ulicy. Przeszedł mnie dreszcz. Tutaj się to stało...Ten tir..Chłopiec..

-Proszę, proszę.

Odwróciłam się gwałtownie. Musnęłam dyskretnie opuszkami palców kieszeń, by upewnić się, że mam tam broń.

Widziałam zarys chudej sylwetki postaci stojącej jakieś 14 metrów ode mnie.

Zaczęła się powoli zbliżać. W końcu stanęła pod światłem lampy ulicznej.

Amelia.

Jej długie, tłuste blond włosy były spięte w wysoki kucyk. Chuda twarz, sterczące kości policzkowe i podkrążone, duże oczy. O wiele za duże do całej twarzy. Miała na sobie czarny płaszcz i jakieś poniszczone kozaki.

W rękach trzymała różowy kocyk. Poruszał się. Gdy usłyszałam cichy płacz, znieruchomiałam.

-Ćśś ćśś ćśś.... - mówiła do dziecka.

-Zoe. - jęknęłam. Spojrzałam na kobietę - Amelio, oddaj mi ją. Czego chcesz, pieniędzy ?

-Chcę, żeby ten dupek cierpiał tak jak ja musiałam cierpieć przez niego. Dzięki tobie mogę podwoić jego smutek. - z uśmiechem podniosła rękę w której trzymała broń.

-Ach ! - mój krzyk odbił się echem od budynków, gdy padłam na zimny asfalt. Trafiła w ramię. Świat zawirował, a ja o mało nie zwymiotowałam.

Nagle zapaliły się światła. Wiele świateł. Okrążały nas wozy policyjne. Widziałam też dużo policjantów.

-Jay ! - usłyszałam krzyk. Ten głos. Boże, tak, to ten głos.

-Zayn..? - jęknęłam, półprzytomna.

-O, jeszcze ty ? - mówiła Amelia i wycelowała w mężczyznę - Cóż, powiem kiedyś Zoe, że jej rodzice smażą się w piekle ! - powiedziała z rozbawieniem.

I rozległ się kolejny strzał.

Zayn nie miał kamizelki. Zoe płakała. Bardzo.

Na całe szczęście w ramionach taty. Gdy Amelia padała martwa na ziemię, Zayn zdążył pochwycić dziecko.

-Jay ! - krzyknął i zaczął biec w moją stronę.

Broń wyleciała mi z ręki. Jak dobrze, że tato jest w policji i nauczył mnie celować.

-Prosto w głowę, szmato. - jęknęłam, patrząc z daleka na martwe ciało Amelii. 

Potem straciłam przytomność.

Obudziłam się w wyremontowanej sypialni w naszym nowym domu.

Błądziłam wzrokiem po pokoju. Poczułam rurkę w nosie. Dotarło do mnie, że jestem pod kroplówką.

-Ach ! - jęknęłam, czując ogromny ból w ramieniu.

-Ćśś... - usłyszałam szept. Gwałtownie odwróciłam głowę w stronę zaspanego Zayna - Siostro, obudziła się !

Do sypialni weszła czarnoskóra, młoda pielęgniarka z wielkim afro na głowie.

Zmieniła mi opatrunek, dała dwa zastrzyki i podała Zaynowi lód w woreczku, po to by przytrzymywał go przy mojej opuchniętej ręce, ponieważ sama nie dam rady.

Gdy wyszła Zayn zaczął mówić.

-Jak się czujesz ?

-Jestem w lekkim szoku. Gdzie jest Zoe ?

-W łóżeczku. - kiwnął głową w stronę kołyski w której spało moje szczęście - Uratowałaś nas oboje. - rzekł cicho.

-Za...zabiłam Amelię ?

Westchnął.

-Taki był zamiar, kochanie. Oboje już kogoś dla siebie zabiliśmy.

-Jesteśmy nietypową parą.

Zagryzł wargę. Dopiero teraz zauważyłam, że jest ubrany w błękitny sweter i znoszone dżinsy.

-Kocham cię, Jay.

-Ja ciebie też kocham. - uśmiechnęłam się ze łzami w oczach i delikatnie zacisnęłam palce owinięte wokół jego dłoni.

-Gotowe ! - rzekłam, gdy wypakowałam już całe pudełko zdjęć.

-To co, pierwsza kolacja w nowym domu ? - zapytał Zayn, stając w drzwiach naszej sypialni. - Twoja mama się już niecierpliwi.

-Zaraz przyjdę. Tata już jest ?

-Tak, i wiesz, że przyszedł z dziewczyną ?

-No proszę, zaczyna układać sobie życie na nowo. - uśmiechnęłam się - Zaraz zejdę.

-Okej. - powiedział i zszedł na dół do gości.

-Puk, puk, puk ! - usłyszałam za sobą.

-Nancy ! - uśmiechnęłam się.

-Jak tam rana, goi się ? - poprawiła fioletową sukienkę i stanęła naprzeciwko mnie.

-Powoli, ale już jest lepiej. 

-Śliczna ta suknia. - powiedziała - W końcu widzę cię w normalnym, tradycyjnym kremowym kolorze, a nie w czerwonych sukniach i szpilkach.

-Wiesz, przez ostatni rok tak musiałam ubierać się na bankiety, gdzie byłam partnerką samego Zayna Malika, który teraz jest ojcem mojego dziecka. - zachichotałam - I wspaniałym mężem.

-Cóż... - westchnęła, patrząc na mnie - To już chyba koniec naszej historii.

-Na ogół tak. - zgodziłam się - Ale sądzę, że wszyscy zaczynami nowy rozdział.

-Mam nadzieję, że przyjemny rozdział. 

Uśmiechnęłam się. Po chwili powiedziałam:

-Nancy.. 

-Tak ?

-Byłaś ze mną, gdy to wszystko się zaczęło. To z tobą mieszkałam na Manhattanie. - uśmiechnęłam się ze łzami w oczach - Dziękuję ci, że mnie wspierałaś. Nawet gdy się wyprowadziłaś.

-Och, Jay... - przytuliła mnie - Masz racje, niunia. To był szalony rok.

-Chyba o kimś zapomniałyście. - usłyszeliśmy głos Eliota.

Stał na progu drzwi ubrany w czarny garnitur bez krawatu, a jego brązowe włosy jak zawsze były w nieładzie.

-Chodź do nas. - powiedziałam z uśmiechem.

-Och, jak miło ! 

Przytuliliśmy się w trójkę, śmiejąc się w najlepsze.

-Słyszałem, że to już koniec tej kontrowersyjnej historii ? - uniósł brew. - Happy End ?

Skinęłam z uśmiechem głową.

-Happy End, mój przyjacielu.

  -Kto jest śliczny ? No kto ? No kto ?

-Oj, daj jej już spokój ! - śmiałam się z Zayna, który tulił Zoe do snu - Możesz ją już położyć, ucałowałam ją wcześniej.

-Okej. - położył Zoe do kołyski i wrócił do łóżka w samych spodniach od piżamy.

-Czy to te spodnie, w których podziwiałam cię tego pięknego, pierwszego poranka w twoim apartamencie ?

-Wtedy był jeszcze tylko mój. - pocałował mnie w policzek - Podoba mi się ta koszula.

Miałam na sobie koszulę nocną, sięgającą za kolano, w odcieniu bieli. Miała cienkie ramionka i spory dekolt.

-Jestem padnięta.

-Tym wszystkim ?

-O tak. WSZYSTKIM. - westchnęłam - Poznanie ciebie, Pokój Zabaw, kontrakt, pojawienie się Veronicki, Elena... - spojrzałam na niego - My.

Uśmiechnął się delikatnie.

-Możemy zacząć nową lepszą historię w naszym życiu.

Uśmiechnęłam się.

-Nic chyba nie będzie tak ciekawe jak ostatni rok.

Podparł się na łokciu.

-A chcesz się założyć ?

-Racja, z takim mężem nie mogę się nudzić. - cmoknęłam go, przesuwając się bliżej pod kołdrą - Każdy dzień jest coraz lepszy i ciekawszy. A teraz chodźmy spać.

Nie gasząc lampki nocnej, wtuliłam się w jego tors. Utulił mnie mocno i nakierował moją twarz w swoją stronę i pocałował mocno.

-Kocham cię, Zayn. - powiedziałam.

-Och Jay, ja ciebie też bardzo kocham. - ponownie mnie pocałował i przytulił do piersi - Słodkich snów.

I zasnęliśmy niedługo po tym, by następnego ranka obudzić się w nowym, lepszym rozdziale naszej pięknej historii i oczywiście długo wyczekiwanego, spokojnego - i co najważniejsze - wspólnego życia.

KONIEC 

Dziękuję wam :") Jak ja będę za tym tęsknić.. <3

Nie wierzę, że to już koniec, ale jednak...

Jeszcze raz bardzo dziękuję za wpieranie mnie i za czytanie naszego kochanego Sweet Dreams <3 <3 <3 <3

Oczywiście wypadało by sobie przypomnieć bohaterów :)

A Jay żegna się z wami osobiście :)
Słodkich snów :*